Χαλβάς Φαρσάλων

Ο χαλβάς (γενικά) είναι ένα γλυκό πράγμα, σχετικά μαλακό, γι' αυτό κι έναν μαλακό άνθρωπο πολλές φορές τον αποκαλούμε χαλβά. Ως προς το φτιάξιμο του χαλβά όμως υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Ο πρώτος χαλβάς που γνώρισα ήταν ο πανηγυριώτικος, που πουλάνε στα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Είναι ένα μαστιχωτό μείγμα καλυμμένο με σουσάμι. Το πουλάνε είτε σε μικρά πιτάκια - μπουκιές είτε σε πιο μεγάλες πλάκες στολισμένες και με χρωματιστά κουφετάκια που δίνανε ένα αν αγόραζες αρκετό χαλβά. Παράλληλα, γνώρισα και τον ταχινένιο (ή μακεδονικό), που τρώγαμε τις μέρες της νηστείας, αλλά όταν άκουγα τη λέξη χαλβάς, ο πρώτος μου ερχόταν στο νου. Κάποια χρόνια αργότερα, έμαθα και τον σιμιγδαλένιο, του τηγανιού. Τον έμαθα σαν γεύση, τον έμαθα και να τον φτιάχνω (και πρέπει να βάλω κάποτε κι αυτή τη συνταγή). Ήταν ο πρώτος χαλβάς που δεν ήταν έτοιμος, αλλά μπορούσε να φτιαχτεί στο σπίτι. Όμως, η αποκάλυψη του χαλβά ήταν όταν δοκίμασα τον λεγόμενο Φαρσάλων ή σαπουνέ.

Το χαλβά αυτόν τον ανακάλυψα πρώτη φορά στα Γιάννενα, όταν ήμουν φοιτητής, αλλά μάλλον δεν του έδωσα πολλή σημασία. Αργότερα όμως, μαγεύτηκα απ' τη γεύση του. Έχω δοκιμάσει πολλούς, Ο νούμερο ένα (άντε και κάτι μιας και έτσι λέγεται η φίρμα, θεωρώ πως είναι μακράν ο καλύτερος) για τα γούστα είναι ο χαλβάς του Μπουλογεώργου, απ' τα Τρίκαλα. Τον δοκίμασα σε πάγκο στο δρόμο και κατάλαβα τη διαφορά. Από τότε ο Γιώργος όταν περνάει απ' το σπίτι καθώς επιστρέφει από Τρίκαλα, μου φέρνει και κάνα κιλό(!) Δεύτερος ο χαλβάς της Γωγώς. Στα παζάρια της δυτικής Ελλάδας κυκλοφορεί η Γωγώ (με έδρα τα Γιάννενα). Τα παζάρια δεν τα ήξερα. Κι αυτά στα Γιάννενα τα πρωτοέμαθα, εκεί το παζάρι γινόταν αρχές Σεπτέμβρη, στη λίμνη δίπλα. Τα παζάρια αυτά είναι οι ετήσιες εμποροπανηγύρεις όπως είναι το επίσημο όνομα, ξεκινάνε το καλοκαίρι και περιοδεύουν σε διάφορες περιοχές. Συνδυάζουν τα ρούχα με τα οικιακά είδη αλλά και το λούναπαρκ και το φαγητό. ίσως σήμερα (αν γίνονται) ο χαλβάς αυτός να έχει δώσει τη θέση στους λουκουμάδες, έτσι βλέπω να γίνεται σε πανηγύρια. Αλλά μάλλον ξέφυγα.

Άλλος ένας χαλβάς που μου άρεσε: του Καταραχιά. Τι μυρωδιά, τι γεύση!

Μιας και μ' άρεσε (κι όχι μόνο σε μένα αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας - η Ειρήνη θα μπορούσε να φάει άνετα ένα κιλό μόνη της αν δεν έδειχνε αυτοσυγκράτηση) έψαξα να βρω τη συνταγή, να το φτιάχνω μόνος μου, αλλά όσες και να βρήκα, το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Μα απ' τη Σαλονίκη μου δώσανε, μα απ' τα Τρίκαλα (αλλά όχι απ' το μαγαζί:) ) ή απ' την Άμφισσα δεν έβγαινε καλό. Μέχρι προχτές που στο μπλογκ που υπάρχει κι εδώ δίπλα, μπήκε μια σχετική συνταγή. Κι ένα βράδυ που η Ειρήνη γύρισε νωρίς, είπα να κάνω μια ακόμα δοκιμή. Κι αυτή τη φορά επιτέλους πέτυχε. Την παρουσιάζω λοιπόν κι εδώ, με τις φωτογραφίες μου. Πρόχειρο φτιάξιμο, μισή δόση για δοκιμή αλλά ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Η δουλειά είναι πως η Ειρήνη δεν είχε εμπιστοσύνη στο σάιτ που πρότεινα (που έχω εκτιμήσει κι από άλλες συνταγές του) κι έτσι ήθελε συνταγή απ' τις "συνταγές της παρέας" που εμπιστεύεται. Διάβασα τον πρώτο απ' τη σειρά των χαλβάδων που έχει εκεί και συμφωνούσε γενικά με την προηγούμενη συνταγή (και που τα υλικά λίγο πολύ συμφωνούσαν και μ' αυτά που είχα κι εγώ, η υλοποίηση ήταν που έκανε τη διαφορά). Μόνο στο λάδι υπήρχε διαφωνία. Μισό φλιτζάνι η μία, ένα η άλλη, ακολούθησα τη μέση οδό, αλλά τελικά διαπίστωσα πως το μισό ήταν αρκετό. Η ένστασή μου μόνο, αντί για λάδι να μπει βούτυρο λιωμένο (ή έστω μισό - μισό) που θα δώσει περισσότερη μυρωδιά. Ιδού λοιπόν η δικιά μου εκδοχή:

Υλικά

1/2 φλ. βούτυρο λιωμένο (γιδινό κατά προτίμηση) ή λάδι
2 φλ. νισεστέ
2 + 1 φλ. ζάχαρη + 2 κουταλιές ακόμα
4 φλ. νερό
αμύγδαλα καβουρντισμένα

Εκτέλεση

Σε ένα μπολ βάζω το λάδι, το νερό, το νισεστέ και τα 2 φλιτζάνια τη ζάχαρη και ανακατεύω καλά με σύρμα μέχρι να έχουν διαλυθεί καλά τα υλικά. Βάζω σε χαμηλή σχετικά φωτιά ένα κατσαρόλι και ρίχνω σταδιακά το 1 φλ. ζάχαρη ανακατεύοντας με ξύλινο κουτάλι. Καθώς ζεσταίνεται η ζάχαρη λιώνει και γίνεται σιρόπι. Περιμένω να λιώσει αυτή που έριξα για να ρίξω πάλι. Όταν να την έχω ρίξει όλη και να έχει γίνει σιρόπι προσθέτω το μείγμα που έφτιαξα ανακατεύοντας συνέχεια. Υπάρχει περίπτωση η καραμέλα να σφίξει, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί με το ζέσταμα του υλικού θα διαλυθεί. Σε λίγο ο χαλβάς αρχίζει να δένει και να γίνεται σαν ζελές, να μαζεύεται γύρω από το κουτάλι μου. Τότε είναι η ώρα να προσθέσω τ' αμύγδαλα, να βάλω το χαλβά σ' ένα ταψάκι κι αφού το πασπαλίσω με τις δυο κουταλιές τη ζάχαρη τον φουρνίζω για λίγο στο γκριλ να καεί η από πάνω ζάχαρη.