31 Αυγούστου 2017

Αναπληρωτές, η προετοιμασία.

Καινούρια σχολική χρονιά αρχίζει και τα σχολεία θα πρέπει να γεμίσουν με προσωπικό και με μαθητές. Κι οι μεν μαθητές ξέρουν πού θα πάνε αλλά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους όχι ακόμα. Σίγουρα υπάρχουν οι μόνιμοι όπως εγώ που ξέρουμε πού θα παρουσιαστούμε και πού θα δουλέψουμε αλλά υπάρχουν οι χιλιάδες αναπληρωτές που είναι με τη βαλίτσα τους έτοιμη για να πάνε "όπου και όταν ήθελαν διαταχθεί" (όπως γράφει και το απολυτήριο του στρατού, άλλη ιστορία αυτή). Όχι πως δεν υπάρχουν και μόνιμοι που ακόμα δεν ξέρουν πού θα πάνε. Υπάρχουν κι απ' αυτούς κι είναι κι αυτοί μερικές χιλιάδες. Παράδειγμα η Μαρία (κι όσοι είναι στη διάθεση των Υπηρεσιακών συμβουλίων) που περίμενε όλο το καλοκαίρι πότε θα της πουν να κάνει τα χαρτιά της (κάτι που έγινε αυτή τη βδομάδα) και τώρα περιμένει να της πουν πού θα πάει. 'Η όσοι περιμένουν απόσπαση είτε γιατί περισσεύουν στο σχολείο που είναι είτε γιατί έχουν λόγους να βρεθούν σ' άλλο μέρος. Αλλά του αναπληρωτή ο πόνος είναι πιο μεγάλος. Γιατί δεν ξέρει καν αν θα δουλέψει κι όχι μόνο το πού. Κι επειδή μπορεί να πέρασαν κάμποσα χρόνια από την εποχή που ήμουνα αναπληρωτής και ν' άλλαξαν κάμποσα πράγματα από τότε αλλά η ιδέα δεν άλλαξε, είπα να γράψω τα δικά μου πάθια σαν αναπληρωτής. 6 χρόνια δούλεψα έτσι, σε έξι συνέχειες θα είναι (άντε, επειδή δυο χρονιές ήταν εύκολες δεν θα έχουν δικιά τους ανάρτηση αλλά θα έχει η χρονιά του διορισμού).

Πρώτη χρονιά λοιπόν το 1990. Όπως έγραφα στις ιστορίες για το μηχανάκι, κάποια στιγμή απολύθηκα από την εταιρία κούριερ που δούλευα. Αυτό έγινε παραμονές πρωτοχρονιάς του 1990. Μπήκα στο ταμείο ανεργίας κι έψαχνα παράλληλα για δουλειά. Προσανατολιζόμουν σε κάτι παρόμοιο μ' αυτό που έκανα μέχρι τότε και το είχα μάθει: κούριερ ή γενικότερα μεταφορές ενώ σκέφτηκα να δώσω και για εκτελωνιστής (κάτι που δεν μου πολυάρεσε). Ένας φίλος τότε μου λέει πως καλύτερα θα ήταν να χρησιμοποιήσω το πτυχίο και να γίνω μαθηματικός. Αυτός εννοούσε να κάνω ιδιαίτερα αλλά μιας κι είχαμε πήξει στα λεφτά από τα ιδιαίτερα που έκανε η Μαρία :) , σκέφτηκα πως ήταν αρκετά και καλύτερα να έψαχνα αν μπορούσα να δουλέψω σε σχολείο (δεν ήμασταν καλοί πωλητές του εαυτού μας). Ευκαιρία να δω κι αν μ' άρεσε το επάγγελμα που κάποτε είχα διαλέξει να κάνω, τότε που είχα δηλώσει το μαθηματικό.

Για να δουλέψω σε σχολείο η μόνη περίπτωση ήταν να πάω για αναπληρωτής. Την εποχή εκείνη κάναμε αίτηση απευθείας στις Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας κι όχι κεντρικά όπως τώρα. Και μπορούσαμε να κάνουμε αίτηση σε τέσσερις το πολύ Διευθύνσεις, με σχετική υπεύθυνη δήλωση. Έπρεπε λοιπόν να βρω τις Διευθύνσεις εκείνες στις οποίες είχα(με) πιθανότητα να δουλέψουμε. Οι προσλήψεις γίνονταν με βάση την επετηρίδα, τη σειρά δηλαδή με την οποία καταθέσαμε την αίτηση για να διοριστούμε. Έκανα λοιπόν τηλεφωνήματα σε διάφορες Διευθύνσεις (καμιά σαρανταριά από τις 58 συνολικά που υπάρχουν).

Νέοι, ωραίοι κι άσχετοι. Πολλές φορές το είπα τότε. Για παράδειγμα, τότε τα τηλεφωνήματα τα έκανα τέλη Γενάρη. Οι προσλήψεις γίνονται μεν αρχές της σχολικής χρονιάς, αλλά αυτό αφορά τον κύριο όγκο. Κενά εμφανίζονται στη διάρκεια της χρονιάς για διάφορους λόγους (ασθένειες, εγκυμοσύνες, αποσπάσεις κλπ). Έτσι, προσλήψεις γίνονται και αργότερα. Κι ιδιαίτερα με το έμπα του καινούριου χρόνου (του ημερολογιακού) μιας και οι πιστώσεις υπολογίζονται από το νέο οικονομικό έτος. Όμως οι προσλήψεις που γίνονταν την εποχή εκείνη δεν ήταν αντιπροσωπευτικές για το μέχρι πού είχε φτάσει η επετηρίδα. Γιατί πολλοί είχαν ήδη προσληφθεί αλλού κι έτσι γίνονταν τηλεφώνημα στον επόμενο (κανονικά έπρεπε να σταλεί τηλεγράφημα, αλλά πολλές φορές η ειδοποίηση ήταν μόνο τηλεφωνική).

Από τα τηλεφωνήματα μάθαμε πως Διευθύνσεις που είχαν πάρει νεώτερους στην επετηρίδα από μας (εγώ του 83 κι η Μαρία του 84) ήταν η Αχαΐα, η Αρκαδία, η Ηλεία, τα Δωδεκάνησα κι οι Κυκλάδες (ίσως κι ο Έβρος ή η Λέσβος αλλά από ο Έβρος μάλλον ήταν μακριά ενώ για τη Λέσβο ήξερα πως τα κενά ήταν στη Λήμνο ενώ για τις ηπειρωτικές Διευθύνσεις λέγαμε πως θα κάνουμε τα χαρτιά μας για να ήμαστε στην Πάτρα, την Τρίπολη ή τον Πύργο, ξεχνώντας πως κατά το "Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα" κι ο κάθε νομός δεν είναι μόνο η πρωτεύουσά του). Και είπαμε να διαλέξουμε σε ποιες θα κάναμε αίτηση ώστε να προσληφθούμε κι οι δυο.

Νέοι ωραίοι κι άσχετοι. Επιλέγουμε Αχαΐα για να είμαστε στην Πάτρα που είχαμε και φίλους, Αρκαδία που είναι σχετικά κοντά, Κυκλάδες που έτσι κι αλλιώς είχαν πάρει ακόμα κι απ' το 86 αναπληρωτές αλλά με την προοπτική να είμαστε στο ίδιο νησί (κούνια που μας κούναγε) και για τέταρτο είπαμε να βάλουμε τον Πειραιά που ήταν η πιο προχωρημένη απ' τις Διευθύνσεις της Αττικής, να μην αφήσουμε την περίπτωση να μην μετακομίσουμε κι εκεί συμβιβαζόμασταν να δουλεύει μόνο ο ένας! Κούνια που μας κούναγε...

Το καλοκαίρι ήρθ' ο καιρός να κάνουμε τις σχετικές αιτήσεις κι αποφασίσαμε να τις καταθέσουμε προσωπικά και να μην τις στείλουμε με το ταχυδρομείο. Ευκαιρία να κάνουμε και καμιά βόλτα, έτσι κι αλλιώς δουλειά δεν είχαμε. Και ξεκινήσαμε απ' τη Σύρο. Πάμε στο λιμάνι κι αφήνουμε τ' αυτοκίνητο σε μια τεράστια σειρά με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πάμε με το βαπόρι στη Σύρα, κάνουμε την αίτηση, κάνουμε και μια βόλτα με λεωφορείο, κάνουμε το μπάνιο μας, μάθαμε και πού είναι οι τραγουδισμένες Γαλησσά και Ντελαγκράτσια, κι αργά το βράδυ πήραμε το βαπόρι της επιστροφής. Κατεβαίνουμε στον Πειραιά, άδειο το λιμάνι. Ένα μόνο αυτοκίνητο στη μέση, το δικό μας, με μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα.

Πήγαμε και στις υπόλοιπες πόλεις, κάναμε τις αιτήσεις μας και περιμέναμε τ' αποτελέσματα. Μέσα Σεπτέμβρη πέφτει τηλεφώνημα από τις Κυκλάδες για ένα κενό στη Σαντορίνη. Ρωτάω αν υπάρχει θέση και για τη Μαρία, προφανώς και δεν ξέρουνε. 16 μήνες διαφορά είχαμε, ακόμα και να υπήρχε κι άλλο κενό στο νησί πού να ξέρουν αν θα καλυφθεί από κάποιον που ήταν ανάμεσά μας. Αρνούμαι την πρόσκληση και περιμένω τηλεφώνημα από κάποια από τις άλλες Διευθύνσεις.

Αλλά πολλά για σήμερα, η συνέχεια στο επόμενο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.