Αναπληρωτής 1992

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990 και το 1991. Σειρά έχει το 1992. Άλλη μια πρόσληψη με περιπέτεια. Γιατί ενώ είχαμε μείνει στο Άργος που είχαμε πια σπίτι (και στο οποίο σταδιακά μετακομίσαμε όλα μας τα πράγματα και το σπίτι στην Αθήνα το βγάλαμε για νοίκιασμα) όταν βγήκαν οι ανακοινώσεις των κενών δουλειά δεν υπήρχε για μας. Το μάθαν πως δουλεύαμε και πλάκωσαν πολλοί. Τα κενά στην πληροφορική ήταν πάλι τρία (άντε τέσσερα) αλλά η Μαρία βρέθηκε στο 6 ή στο 7. Κι έτσι έμεινε άνεργη.

Παρακολουθούσαμε και μαθαίναμε τι γίνεται στις άλλες διευθύνσεις που είχαμε κάνει τα χαρτιά μας κι εγώ παρακάλαγα να μας κάτσει κάτι στην Ηλεία που θα σήμαινε πως θα μετακομίζαμε εκεί για χρόνια (όπως και έγινε). Ο καιρός πέρναγε αλλά προσλήψεις δεν γίνονταν (αυτό δεν σήμαινε τίποτα, θα γινόντουσαν οπωσδήποτε και το θέμα ήταν μόνο τι θα γινόμασταν εμείς. Επιτέλους πέφτει η ειδοποίηση πως την Παρασκευή θα γίνουν προσλήψεις στον Πύργο και καλούν τους 60 πρώτους μαθηματικούς. Μια χαρά, μέσα ήμουν, στη θέση 35 ή 45 εγώ.

Πέμπτη μεσημέρι φεύγουμε απ' το Άργος και πάμε στη Ζαχάρω που έμενε ο φίλος μου ο Γιώργος. Μένουμε εκεί το βράδυ, αφήνουμε το πρωί τα παιδιά εκεί να παίζουν με τα δικά του και τραβάμε Με τον Γιώργο κατά Πύργο. Φτάνοντας ρίχνουμε μια ματιά σε κάνα δυο διαμερίσματα και δρόμο για τη Νομαρχία που ήταν τα γραφεία της Διεύθυνσης. Έκπληξη για μένα α) πως ο διάδρομος ήταν γεμάτος κόσμο από διάφορες ειδικότητες που περίμεναν τη συνεδρίαση του συμβουλίου (ΠΥΣΔΕ) που έκανε τις τοποθετήσεις και β) πως στον τοίχο ήταν κολλημένα τα κενά ανά ειδικότητα. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοια πράγματα (και για το Γιώργο ήταν ανήκουστο που δεν συνέβαινε το ίδιο κι αλλού).

Αφού είχα τα κενά κι αφού δεν ήξερα πού είναι το κάθε σχολείο αντιγράφω τα κενά των μαθηματικών σ' ένα χαρτί και καθόμαστε με το Γιώργο και τα σχολιάζουμε. Πού βρίσκεται το κάθε χωριό, σε τι απόσταση, με τι δρόμο κλπ (όχι, χάρτη δεν είχαμε, κακώς θαρρώ). Αυτός ήθελε το εσπερινό που δεν είχε ζήτηση και περίμενε πως θα το έπαιρνε. Εγώ έβαλα αριθμούς και τα έβαλα σε μια σειρά. Και όταν τελειώνω βλέπω πως έχω γράψει 27 σχολεία ενώ στη λίστα ήταν 28. Αρχίζω και ψάχνω ποιο είχα ξεχάσει. Ο Γιώργος πάντα χαλαρός, άστο μου λέει, έχεις τόσα ένα παραπάνω δεν λέει. Βλέπω πως είναι το Λύκειο Βουνάργου. Πάω στο Γιώργο:
- Το Λύκειο Βουνάργου δεν είχα.
- Ε, τι σούπα. Τι θες και ρωτάς, το πρώτο που θα φύγει με το που θα τελειώσει ο Πύργος θα είν' αυτό.
Και πράγματι. Με το που τέλειωσε ο Πύργος αυτό έφυγε, αλλά ήταν η δικιά μου σειρά να δηλώσω κι ήμουν εγώ που το πήρα :)

Η διαδικασία όλη πρωτόγνωρη για μένα. Αρχίζει η συνεδρίαση του ΠΥΣΔΕ και φωνάζουν μια μια ειδικότητα. Έρχεται η σειρά των μαθηματικών. Μπαίνουμε μέσα και στεκόμαστε σε μια μεριά κι αρχίζει κάποιος απ' το συμβούλιο να διαβάζει ονόματα κι όποιος ήταν παρών δήλωνε ποιο απ' τα κενά ήθελε, τον σημείωναν στο χαρτί τους και πήγαινε απέξω να πάρει το διορισμό του. Ο πρώτος ζητάει σχολείο της Φυγαλείας που ήταν απ' τα τελευταία στη λίστα τη δικιά μου. Όμως ο συνάδελφος ήταν απ' τη Μεσσηνία. Το ίδιο κι ο δεύτερος. Ακούγεται το τρίτο όνομα.
- Συγγνώμην, αλλά εγώ ξέρω πως υπάρχει κενό στη Βάρδα που όμως δεν είναι στη λίστα.
Αυτός που το έλεγε ήταν απ' την Πάτρα κι η Βάρδα είναι το πιο κοντινό σημείο της Ηλείας. Διακοπή. Ναι, εμείς εδώ το έχουμε. Δεν είν' απέξω; Να φωνάξουμε τους δυο προηγούμενους να τους ενημερώσουμε. Προφανώς δεν ενδιαφέρονταν οι άνθρωποι αφού ήταν απ' την άλλη ακριβώς μεριά του νομού (που έχει σημαντικό μήκος). Αλλά γιατί δεν αφηνόταν αν γίνει καμιά παρατυπία.

Τα ονόματα προχωράνε, τα σχολεία λιγοστεύουν αλλά τα σχολεία του Πύργου αντέχουν ακόμα. Αντίθετα τα χωριά φεύγουν. Λένε ένα όνομα (δεν ήξερα κανέναν τότε, όλα άγνωστα ονόματα μού ήταν) που παίρνει το τελευταίο απ' τα σχολεία γενικής παιδείας του Πύργου. Μένουν μόνο κάποιες θέσεις στο ΤΕΛ και βέβαια κάμποσα χωριά. Το επόμενο όνομα που ακούγεται είναι το δικό μου. Κι όπως είχε πει ο Γιώργος το σχολείο που ζητήθηκε μόλις τέλειωσε ο Πύργος ήταν το Λύκειο του Βουνάργου, αλλ' αυτός που το ζήτησε ήμουν εγώ! Το επόμενο όνομα ήταν του Γιώργου που πήρε το εσπερινό που ήθελε.

Όταν δήλωσα σχολείο, ένα ζευγάρι (τελικά) συναδέλφων δίπλα κάτι συζήταγαν αναστατωμένοι. Δεν έδωσα σημασία, αλλά πηγαίνοντας να πάρω το διοριστήριο μου λέει εκείνος:
- Ξέρεις, είχε και κενό στο ΤΕΛ.
- Το ξέρω, αλλά δεν ήθελα.
Η ίδια στιχομυθία επαναλήφθηκε σε λίγο, μόνο που αυτός που μου το είπε ήταν κάποιος άλλος. Όταν έμαθα πρόσωπα και πράγματα, έμαθα πως το οι δυο πρώτοι συνάδελφοι ήταν παντρεμένοι και λογάριαζαν να πάρουν το σχολείο που δήλωσα εγώ είτε σε συνδυασμό με τον Πύργο (που το τελευταίο κενό το πήρε ο Γιάννης που κι αυτός ερχόταν πρώτη χρονιά στον Πύργο) είτε σε συνδυασμό με άλλο κοντινό χωριό (τη Μυρτιά) ώστε να μπορούν να μετακινηθούν. Και τους μπήκαμε σφήνα. Ο άλλος που έκανε παρέμβαση ήταν κουμπάρος τους. Η πλάκα είναι (και τους το είπα κάποια χρόνια αργότερα) πως αν μου λέγαν εκείνη την ώρα ν' αφήσω το Βούναργο γι' αυτούς θα το έκανα και θα διάλεγα εγώ κάτι άλλο. Αλλά ο τρόπος που μου μίλησαν δεν ήταν ο κατάλληλος.

Πολύτιμη η θητεία μου στο σχολείο αυτό. Με μια διευθύντρια που μ' έμαθε πολλά. Ένα σχολείο που (περιέργως για αναπληρωτή) δούλεψα εκεί τρεις χρονιές.

Το απόγεμα συνεχίζουμε να ψάχνουμε για σπίτι που τώρα πια μας χρειαζόταν οπωσδήποτε αφού από Δευτέρα θα δούλευα. Ξαναβλέπουμε ένα απ' τα πρωινά και το κλείνουμε. Φεύγουμε για Ζαχάρω και με τον Γιώργο για το Άργος να πάρουμε την οικοσκευή μας. Την είχαμε ψιλομαζέψει πριν ξεκινήσουμε για Ηλεία αλλά δεν ήταν και πλήρως έτοιμη αφού δεν ήμασταν σίγουροι για τη δουλειά. Οπότε ξεκινάμε να μαζεύουμε τα υπόλοιπα, βρίσκουμε κι ένα φορτηγάκι και κανονίζουμε να έρθει το μεσημέρι της Κυριακής να φορτώσουμε. Είχαμε βοήθεια κι από τις συναδέλφισσες της περασμένης χρονιάς κι από γείτονες. Φορτώνουμε το φορτηγό, φεύγει με τον Γιώργο, μείναν κάποια πράγματα που τα έχωσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάω κι εγώ. Φτάνω στο σπίτι, έχουν ήδη ξεφορτώσει στο πεζοδρόμιο αφού δεν είχαν κλειδιά (δεν σκέφτηκα πως θα φτάναν τόσο νωρίς) φεύγει το φορτηγό κι αρχίζουμε να κουβαλάμε μέσα.

Την επόμενη μέρα πάω στο σχολείο και το μεσημέρι με τη Μαρία τακτοποιούμε λίγο το σπίτι να έρθουν και τα παιδιά (που ήταν στη Ζαχάρω). Καθώς καθαρίζει τα τζάμια στην κουζίνα βλέπει απέναντι ταμπέλα Παιδικός Σταθμός. Πάει να ρωτήσει αν μπορεί ο Δημήτρης να πάει εκεί (για την Ειρήνη σκοπεύαμε να βρούμε κάποια γυναίκα να την κρατάει αν παίρναν και τη Μαρία αναπληρώτρια). Και γυρίζει με μάτια που λάμπουν και με φωνάζει να γνωρίσω τον διευθυντή του Παιδικού. Ήταν απ' το Πλωμάρι! Και θα έπαιρνε το Δημήτρη στο Σταθμό, και είχε και την κουνιάδα του να κρατήσει την Ειρήνη! Όλα βολικά.

Κι ακόμα πιο βολικά που την επόμενη Παρασκευή άρχισε να δουλεύει κι αυτή. Στου Λάλα. Πηγαινοερχόταν μ' έναν συνάδελφο πότε με το δικό μας αυτοκίνητο (κι εγώ με το μηχανάκι) πότε με το δικό του.

Βέβαια το Μάρτη γίναν οι σεισμοί. Που οδηγούσα εκείνη την ώρα στο δρόμο της επιστροφής απ' το σχολείο κι εγώ το μόνο που κατάλαβα ήταν ένα κούνημα στη μπροστινή ρόδα στο μηχανάκι. Και πάω σπίτι και βρίσκω τη Βάσω ανάστατη και τα παιδιά να τα έχουν βγάλει απ' τον Παιδικό στην αυλή μέχρι νάρθουν να τα πάρουν οι γονείς τους. Το σπίτι δεν είχε πρόβλημα αλλά ο Πύργος πληγώνεται κι οι οικιστικές συνθήκες αλλάζουν.

Συνεχίζεται