22 Σεπτεμβρίου 2017

Διορισμένος

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992, το 1993 και το 1994 (σε πρώτη και δεύτερη και τρίτη συνέχεια) και το 1995. Μ' αυτά τέλειωσε η φάση αναπληρωτής κι άρχισε η φάση μόνιμος. Έγραψα πώς βρήκαμε το πού θα πάμε και αντί για άλλο σήμερα, θα παραθέσω το γράμμα που έστειλα τότε στους συναδέλφους του Λυκείου Βουνάργου. Δεν ξέρω για τι σκάλιζα και έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο κι έτσι είπα να το ρίξω στην τεμπελιά. Αντί να γράφω ό,τι θυμάμαι, να αντιγράψω αυτά που είχα γράψει τότε. Είναι και ένα δείγμα πώς έγραφα πριν από 21 χρόνια! Το γράμμα βλέπω πως γράφτηκε στις 10 Σεπτέμβρη του 1996 αν και δεν είχα βάλει ημερομηνία. Σ' αυτό φαίνεται πως εγώ είχα ήδη σπίτι και τηλέφωνο ενώ η Μαρία τίποτ' απ' τα δυο. Κι την επόμενε μέρα τα παιδιά ήδη θα πήγαιναν σχολείο κι έπρεπε να κανονίσουμε να μετακομίσουμε τα πράγματα απ' τον Πύργο. Στα επόμενα η συνέχεια

📬 Γιάννης 📬 Μαρία
Τσαμαδού 37 ???????????????????
GR. - 683 00 ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟGR. - ??? 00 ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ?
GREECE GREECE
 ☎ 0553 - 26475 ☎ 01 - ???????

Αγαπητή Κα Διευθύντρια, μετά των συλλόγων καθηγητών Λυκείου και Γυμνασίου, και της Διεύθυνσης και Υποδιεύθυνσης του Γυμνασίου βεβαίως, Γεια σας και χαρά σας και καλή σχολική χρονιά.
-----------------------------------
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ & ΘΡΑΚΗΣ
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΡΟΔΟΠΗΣ - ΕΒΡΟΥ
ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΕΒΡΟΥ
ΕΠΑΡΧΕΙΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΒΡΟΥ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Ν. ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ
2ο ΛΥΚΕΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 3
683 00 ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ

Ο πλήρης τίτλος του σχολείου μου. Τον πλανήτη Γη, την ήπειρο Ευρώπη, και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα γλιτώσαμε. Βέβαια το δεύτερο και το τέταρτο τα κόβουμε συνήθως για... συντομία
-----------------------------------
Παρασκευή πρωί, γύρω στις 9 και κάτι, στο γραφείο των καθηγητών μπαίνει η διευθύντρια:
-Λοιπόν, ανοίγουμε στις 25 Σεπτέμβρη.
-Τι;
-Πώς;
-Αλήθεια;
-Ποιος τόπε;
-Τα σχολεία;
-Όχι καλέ, ο Δημοτικός Κινηματογράφος.
-----------------------------------
Στο Διδυμότειχο έφθασα Δευτέρα 2/9/96 γύρω στις 10:30 με το Σωτήρη που είχαμε βρεθεί στη Διεύθυνση στην Αλεξανδρούπολη. Αφού έκανα τη πρώτη γνωριμία με τους συναδέλφους πήγα σ’ ένα ξενοδοχείο Δ’ κατηγορίας (‘Άνεσις’ -7.000 δρχ. ημερησίως παρακαλώ) κι άρχισα την προσπάθεια ανεύρεσης σπιτιού. Ο παρακάτω διάλογος επαναλήφθηκε πάρα πολλές φορές. (Αν και δύσκολο, προσπαθήστε να τον αποδώσετε σε τοπική διάλεκτο):
-Μήπως ξέρετε να νοικιάζεται κάνα σπίτι.
-Δύσκολα να βρεις σπίτι στο Διδυμότειχο τέτοια εποχή. Έχουν έρθει κι οι στρατιωτικοί τώρα...
-Ναι, αλλά πρέπει κι εγώ κάπου να βρω να μείνω.
-Τι είσαι ‘συ;
-Καθηγητής.
-Τώρα διορίστηκες;
-Ναι.
-Σε ποιο σχολειό;
-Στο 2ο λύκειο.
-Μόνος είσαι;
-Μάλλον θα ‘ρθει κι η γυναίκα μου. Είναι κι αυτή καθηγήτρια και διορίστηκε κι αυτή φέτος στην Αττική (ή στην Αθήνα) και να δούμε πως θα τα καταφέρουμε.
-Παιδιά έχεις;
-Δύο.
-Α!!.
Μετά απ’ αυτό κάποιοι προχωράγανε στην κρίσιμη ερώτηση «τι σπίτι θες;» κι εκεί αρχίζανε τα δύσκολα μιας κι δεν ήξερα τι έψαχνα αφού ακόμα το σκεπτόμασταν αν θα ζήταγε να έρθει κι η Μαρία με απόσπαση κι αν θα την έπαιρνε. Εν πάση περιπτώσει τα έβλεπα όλα όσα έβρισκα, μικρά και μεγάλα, και κράταγα σημειώσεις. Δεν ήταν και πολλά δα. Η αναζήτηση συνεχίστηκε Δευτέρα απόγευμα και Τρίτη μεσημέρι οπότε και η Μαρία αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το θέμα της απόσπασης: Δεν θα ζήταγε και το ζήτημα τέλειωσε.
-----------------------------------
Ποιος είπε πως για να γνωρίσεις μια πόλη πρέπει να την περπατήσεις. Γενικά βέβαια έχουν δίκιο αυτοί που το λένε Το περπάτημα που έριξα προς διάφορες γειτονιές του Διδυμότειχου (όχι όλες, αλλά στις περισσότερες πήγα. Ως και στον Τουρκομαχαλά έφτασα) μου έδωσε τη δυνατότητα να το γνωρίσω αρκετά καλά. Όμως καλή δουλειά θα γινόταν και με το μηχανάκι αν το είχα εδώ. Και πολύ πιο ξεκούραστη. Αλλά...
-----------------------------------
Τέλος πάντων ρωτώντας από δω κι από κει (τώρα πια είχα δει δυο τρία τριάρια συν ένα δυάρι που έλεγα πως αν δεν βρεθεί κάτι καλύτερο θα πήγαινα να το έπιανα, σαν λύση ανάγκης, αλλά όλο το καθυστερούσα, γιατί δεν μ’ ενθουσίαζε) βρέθηκα και στην οδό Τσαμαδού. Η γνωστή διαδικασία των ερωταποκρίσεων φέρνει την απάντηση πως ναι έχουν ένα σπίτι. Το βλέπω, μ’ αρέσει, ρωτάω τιμή (50 χιλ. το μήνα κι ένας μπροστά σύνολο 100.000 δρχ.) και το νοικιάζω.

Είναι ένα συμπαθητικό δυάρι, ισόγειο, μεγαλούτσικο, που ακόμα δεν έχουν καλά - καλά ολοκληρωθεί οι εργασίες ανακατασκευής του. Η κουζίνα και το μπάνιο έχουν γίνει από αρχής. Ακόμα δεν είχε μπει η πόρτα στην πρώτη και το παράθυρο στο δεύτερο. Η πόρτα μπήκε την Τετάρτη κι είναι καταπληκτική. Αλουμινίου, με διπλό τζάμι κι έναν ακόμα -περίεργο- τρόπο ανοίγματος, πέρα από τον συνηθισμένο: ανοίγει σαν φεγγίτης. Όλο το σπίτι είναι φρεσκοβαμμένο. Στο καινούριο κομμάτι το πάτωμα έχει βέβαια πλακάκι κεραμικό (καινούριο), ενώ στο παλιό πλακάκι πλαστικό.

Σας έχω κι ένα σχέδιο, στο περίπου, νομίζω ότι θα καταλάβετε πώς είναι. Μέσα υπήρχαν μερικά μικροπράγματα που φαίνονται στο σχέδιο. Ένα κρεβάτι λίγο μικρό για μένα 1,15 m x 1,90 m: η πρώτη διάσταση καλή η δεύτερη όμως στριμωγμένη αλλά τι να γίνει. Το στρώμα, ένας παλιός σελτές, απορρίπτεται και αλλάζεται γρήγορα με ένα ορθοπεδικό ΕΒΡΟΣΤΡΩΜ. Δυο κομοδίνα, μια καρέκλα κι ένα σώμα καλοριφέρ στην κρεβατοκάμαρα. Ένα περίεργο έπιπλο στο «καθιστικό» που όπως μου αποκαλύπτεται αργότερα είναι ένα δεύτερο κρυμμένο κρεβάτι. Στο χολ δυο πολυθρόνες σαλονιού και κάτι σαν κομό. Στην κουζίνα ένα τραπέζι που ανοίγει και μια καρέκλα. Σε παρατήρησή μου για το αν και που πουλάνε ντουλάπες πλαστικές, (μιας και το σπίτι δεν έχει ντουλάπα) προστίθεται και μια καινούρια ντουλάπα με δυο συρτάρια από κάτω.

Σ’ όλα αυτά προσθέστε ένα κουβαδάκι με σακούλα έτοιμο για τα χαρτιά στην τουαλέτα, μερικά φλιτζάνια του καφέ και του τσαγιού, (τα τελευταία με τα πιατάκια τους), δυο ποτήρια, μερικά βαθιά και ρηχά πιάτα, ένας δίσκος, ένα πορτ-μαντώ και μια κρεμάστρα τοίχου περιλαμβάνονται στον εξοπλισμό που υπήρχε. Α! να προσθέσω τρεις κουρτίνες (από μία σε κάθε δωμάτιο) με τα κουρτινόξυλα να αναμένονται ακόμα, ένα ακόμα σώμα καλοριφέρ κι ένα φωτιστικό στο χολ ένα πορτατιφάκι δίπλα στο κρεβάτι και κάτι σεμεδάκια. Επίσης κάτι μικροί διάδρομοι. Νομίζω πως τα απαρίθμησα όλα.
Το Σάββατο ήρθε κι η ντουλάπα κι έκανα ανακατατάξεις στο σπίτι. Το ‘γραφείο’ (ένα τραπέζι πάνω στο οποίο υπάρχουν ο Η/Υ και τα παρελκόμενά του) μεταφέρθηκε στην κρεβατοκάμαρα στη γωνία. Εκείνο το έπιπλο από το διάδρομο ήρθε δίπλα για να μπουν τα βιβλία, οι δισκέτες, κι ό,τι άλλο υπάρχει. Πάνω του μπήκε η μια κούτα του μόνιτορ σαν βάση για την τηλεόραση. Τη θέλω να είναι ψηλά για όταν βλέπω ξαπλωμένος. Οι κούτες από τα πράγματα πήγαν στο χολ και σκεπάστηκαν σαν τραπεζάκια. Έτσι το καθιστικό μένει άδειο για την περίπτωση που κάποιος αποφασίσει να ‘ρθει κατά δω. (Αυτό είναι πρόσκληση για όποιον επιθυμεί και μπορεί, αν δεν το καταλάβατε).
-----------------------------------
Διδυμότειχο πόλη των στρατιωτικών: Πενταετείς, δόκιμοι, αξιωματικοί και φανταρία κάργα. Οι τρεις πρώτες κατηγορίες ψάχνουν αβέρτα για σπίτια. Οι δυο δε αυτό που αποφεύγουν όσο μπορούν αυτοί που θέλουν να κρατηθούν κάπως τα σπίτια τους όταν τα δίνουν για ενοικίαση.

Διδυμότειχο πόλη των ψιλικατζίδικων που όλα πουλούν τηλεκάρτες. Βασικά λόγω του προηγουμένου.

Διδυμότειχο πόλη των ζαχαροπλαστείων και των σουβλατζίδικων.

Διδυμότειχο πόλη των μικρομάγαζων και των πιτομάγαζων.

Διδυμότειχο πόλη των τεσσάρων ή ίσως και περισσότερων σούπερ μάρκετ, που μάλιστα της Ένωσης είναι και τεράστιο, (με τα συνηθισμένα προβλήματα αυτού του είδους, όλα λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι) που κανένα δεν συναλλάσσεται με πιστωτικές κάρτες κι έτσι όλες οι συναλλαγές μου είναι αναγκαστικά σε μετρητά.

Διδυμότειχο πόλη των -ούδης (κύρια), -ίδης και -όγλου κατά δεύτερο λόγο. Θυμόσαστε π.χ. τον Γκατσιούδη στο ακόντιο στους Ολυμπιακούς το καλοκαίρι; Από πού ήταν; Από το Διδυμότειχο.
Διδυμότειχο πόλη της αντιπαράθεσης δυο θρησκειών. Με κυρίαρχα ένα μιναρέ, έστω και χωρίς τον κώνο του, στο κλειστό κι ερειπωμένο μεγάλο κι επιβλητικό τζαμί του 14ου αιώνα και ένα καμπαναριό με το φωτεινό σταυρό του ψηλά, δίπλα από μια μεγάλη και καινούρια εκκλησία, πάνω στο απέναντι λόφο. Δίπλα τα σχολεία (1ο & 2ο Γυμνάσιο & Λύκειο, 4ο  & 2ο Δημοτικό Σχολείο -το τελευταίο παλιό), όλα κοντά - κοντά, χτισμένα απ’ ότι μου ‘πε κάποιος γέρος επί χούντας -γι’ αυτό μάλλον και πολλοί σκέφτονται με νοσταλγία τη χούντα εδώ. Σε πολλά σημεία είδα γραμμένο σε τοίχους «Στόχος» γνωστή(;) εβδομαδιαία εφημερίδα του σχετικού χώρου.

Διδυμότειχο πόλη έδρα του έπαρχου Β. Έβρου και με Νοσοκομείο αλλά που και πολλές σημαντικές υπηρεσίες βρίσκονται στην Ορεστιάδα. Ακόμα και τα αυτοκίνητα στην περιοχή αρχίζουν από ΟΡ -ΟΡΑ, ΟΡΒ κλπ, ενώ στην Αλεξανδρούπολη από ΕΒ -ΕΒΑ, ΕΒΒ κλπ. (Αλήθεια με βάση το Διδυμότειχο από τι θα άρχιζαν;)

Διδυμότειχο πόλη που ένας κεντρικός της δρόμος κλείνει τις καθημερινές τ’ απογεύματα για τη βόλτα αλλά όχι τα Σαββατοκύριακα!!

Διδυμότειχο πόλη με πλούσια ιστορία, δίπλα στην αρχαία Πλωτινόπολη, πολλές φορές προσωρινή έδρα διαφόρων αυτοκρατόρων και σουλτάνων, απ’ ότι διαβάζω σ’ ένα βιβλίο με την ιστορία της πόλης έκδοσης του δήμου.

Διδυμότειχο πόλη με δημοτικό κινηματογράφο, ενταγμένο στο δίκτυο Δημοτικών Κινηματογράφων του Υπουργείου Πολιτισμού. Με σημαντική πολιτιστική κίνηση. απ’ ότι φαίνεται, στην οποία είναι έντονα αναμιγμένη η διευθύντριά μας, της οποίας ο σύζυγος είναι από τα ...Λεχαινά (!! είπατε τίποτα;) λέγετε Διονύσης και δουλεύει στην Αγροτική Τράπεζα. Της μέρες αυτές είχε συνάντηση νέων καλλιτεχνών από πέντε χώρες: Ελλάδα, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ουκρανία και Ρωσία.

Αλήθεια πού βρίσκονται οι καφετέριες, τα ταβερνάκια και άλλα τέτοια σ’ αυτή την πόλη; Δεν είδα και πολλά.
-----------------------------------
Ας γράψω και εντυπώσεις από την Ορεστιάδα που επισκέφθηκα για λίγο την Κυριακή. Βέβαια δεν ξέρω γιατί αλλά η Ορεστιάδα μου θύμισε Αμαλιάδα. Θες από την παρόμοια κατάληξη, θες από το παρόμοιο μέγεθος, θες από την παρόμοια -αναπτυγμένη- αγορά. Βέβαια η δόμηση μου θύμισε το Πάος, ένα χωριό κοντά στη Δάφνη, με δρόμους παράλληλους ή κάθετους μεταξύ τους.

Στη Ορεστιάδα πήγα με το τραίνο. Η απόσταση είναι 20 χλμ. (οδικά -με το τραίνο λίγο παραπάνω), το κόστος 520 δρχ. με επάνοδο, και ο χρόνος γύρω στα 40 λεπτά να πας. Η διαδρομή είναι μέσω του Πύθιου ενός χωριού δίπλα ακριβώς στα σύνορα. Το τρένο σ’ ένα σημείο περνάει δίπλα από το ποτάμι. Δέκα - δεκαπέντε μέτρα πλάτος εκτός κι αν αυτό που φαίνεται είναι νησίδα ενδιάμεση -δεν ρώτησα.

Στη διαδρομή πολλά χωριά αρκετά μεγάλα τόσο που κάποια στιγμή νόμιζα πως φτάσαμε πολύ γρήγορα μιας και σύμφωνα με το πλάνο των τραίνων έπρεπε να φθάσουμε 12:08 κι ακόμα ήταν 12:02. Τελικά ήταν το Θούριο: τα τραίνα του ΟΣΕ φθάνουν αργότερα -ποτέ νωρίτερα.

Φτάνοντας κάποιος στην πόλη αυτή εντυπωσιάζεται από το πλήθος των καταστημάτων και την ποικιλία τους (πολλών ειδών τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, καφετέριες γύρω απ’ τις πλατείες, και γενικά όχι πόλη προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των φαντάρων και των περαστικών) τους τετραγωνισμένους δρόμους της, το πλήθος και την καλή κατηγορία (που φαίνεται απ’ έξω) των ξενοδοχείων. Έχει πολλές υπηρεσίες όπως τελωνείο, γραφείο Δ.Ε., ΚΕΚ (εντόπισα ήδη ένα), γραφεία ΕΛΜΕ, ασφάλειες κάθε είδους, ΕΛΠΑ και δεν ξέω κι εγώ τι άλλο.
-----------------------------------
Τις πρώτες μέρες, στο ξενοδοχείο, σκεπαζόμουν το βράδυ με μια λεπτή (πικέ) κουβερτούλα. Όταν ήρθα εδώ, στο σπίτι, επειδή δεν είχα λεπτή κουβέρτα, κοιμόμουν με τις μακριές μου χειμωνιάτικες πυτζάμες. Χθες ή μάλλον σήμερα το πρωί δεν άντεξα και πήρα και σκεπάστηκα με την μάλλινη κουβερτούλα μου. Κρύο έχει τελικά στο Διδυμότειχο.

Μέσα στη βδομάδα που είμαι εδώ έχει βρέξει κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Σχεδόν κάθε απόγευμα βρέχει. Μου θυμίζει Γιαννιώτικο καιρό. Την Κυριακή το πρωί, πηγαίνοντας προς Ορεστιάδα, φόραγα κοντομάνικο. Λίγη ψύχρα στην αρχή, μα ύστερα όλα ήταν εντάξει, μέχρι που γύρισα. Φεύγοντας απ’ το σταθμό ένας αέρας παγωμένος κι οι πρώτες στάλες της βροχής μου ‘δωσαν και κατάλαβα. Πρέπει να αρχίσω να φοράω μακρομάνικα και να κυκλοφορώ με το δερμάτινο. Δεν ξέρω τι γίνεται και στον έξω κόσμο.
-----------------------------------
Ένα βράδυ έκανα μια βόλτα προς την άκρη του Διδυμότειχου εκεί που φαίνονται τα φώτα από πέριξ: Τούρκικα κι Ελληνικά χωριά, να τα βλέπεις και να μην τα ξεχωρίζεις. Και τα τριζόνια που φώναζαν εκείνη την ώρα πού έχουν τη φωλιά τους; Πού είναι το στέκι τους; Ποια είναι η καταγωγή τους; Η γύρη που βόσκουν τα μελίσσια που είδα κάπου στη διαδρομή προς Ν. Ορεστιάδα είναι σίγουρα Ελληνική; Για να ξέρω δηλ. αν το μέλι θα είναι Ελληνικό ή τούρκικο. Και πού. Πιο πάνω, στα Δίκαια για παράδειγμα που είναι ο Χαρούλης, συνάδελφος, γνωστός από τα Γιάννενα, που τον συνάντησα στο αεροπλάνο την πρώτη μέρα καθώς ερχόμουνα, μπερδεύεται και με το Βουλγάρικο.
-----------------------------------
Η Μαρία πήρε θέση στο Γυμνάσιο Αγίου Στεφάνου. Τους παίδεψαν μια ολόκληρη βδομάδα αλλά νομίζω πως πήρε απ’ το φιλέτο. Οι Θρακομακεδόνες ή ο Διόνυσος, μέρη κυριλάτα που ήταν στην περιοχή της, δεν εξυπηρετούσαν, μιας και δεν είναι (οικονομικά) εύκολο να μένει κανείς εκεί πέρα. Απέφυγε Αυλώνα, Ωρωπό κλπ που είναι πολύ μακριά από Αθήνα. Καλά είναι. Καιρός τώρα να ψάξουμε για σπίτι και να κάνουμε την μετακόμιση και να κανονιστεί το σε ποιο σχολείο θα πάει το κάθε παιδί. Βλέπετε αύριο ξεκινάνε.
-----------------------------------
Από παρέες ακόμα δεν μπορώ να πω πως έχω ακόμα κάνει κάτι. Έχω αρχίσει να γνωρίζομαι με τους συναδέλφους, βέβαια, αλλ’ ακόμα είναι η αρχή. Έμαθα πως ήρθε κι η Γρηγορίου. Θα την ψάξω να την γνωρίσω από κοντά. Έχουμε εξ άλλου και κάτι κοινό! Υπηρετήσαμε τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο!!!

Αυτά για την ώρα. Σας χαιρετώ, με αγάπη

Γιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.