Γράφοντας τις ιστορίες μου από την πρώτη φορά αναπληρωτής μέχρι την μετάθεσή μου στην Β' Ανατολικής Αττικής, κάποια στιγμή, σ' εκείνο το ατέλειωτο 1994 ανέφερα πως υπήρχαν κι άλλες ιστορίες την εποχή εκείνη. Έλεγα να μην την γράψω κι αυτήν αλλά μιας και είχα αρκετές θετικές κριτικές στο ΦΒ (= φατσοβιβλίο ή φέισμπουκ στα ελληνικά) τελικά σκέφτηκα να γράψω ακόμα μια. Μόνο που αυτή δεν έχει άμεση σχέση με τα σχολεία αλλά με την υγεία.
Όπως έγραφα τότε, ενώ ο Σεπτέμβρης πέρασε πολύ δύσκολα γιατί δεν βλέπαμε πως θα βρίσκαμε δουλειά κανένας μας, τελικά βρεθήκαμε τον Οκτώβρη με δουλειά κι οι δυο μας. Πάνω από μια η Μαρία και κάποια λίγη εγώ, μοιρασμένη σε δυο μέρες της βδομάδας. Δευτέρα και Σάββατο μόνο.
Την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη χαράματα έρχεται ο Δημήτρης στο κρεββάτι και με ξυπνάει. Μπαμπά πονάει το κεφάλι μου. Τον ακουμπάω, βλέπω πως είναι ζεστός. Βάζω το χέρι μου στο σβέρκο του και το νιώθω να καίει. Άρα ψηλός πυρετός. Αλλά τι να κάνω εξήμισι το πρωί. Τον ξαναβάζω για ύπνο όπως όπως αλλά όχι για πολύ. Κατά τις οχτώ παρά ξαναξυπνάει κάνοντας και εμετό. Ε, καιρός να σηκωθούμε. Θερμόμετρο. 39,3. Αμάν. Του δίνω ένα κουταλάκι σιρόπι Ντεπόν. Σημείωση. Ο Δημήτρης την εποχή εκείνη ήταν 5 χρονών αλλά αρκετά ψηλός κι με σοβαρό βάρος.
Μέχρι τότε για παιδίατρο χρησιμοποιούσαμε μια παιδίατρο του ΙΚΑ που είχε γίνει προϊσταμένη της τοπικής υπηρεσίας. Όμως έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν ευχαριστημένοι μαζί της. Ο Δημήτρης είχε άσθμα και της τον πηγαίναμε κάθε 20 μέρες κι αυτή του έδινε αντιβίωση. Με τα πολλά η φαρμακοποιός μας σκέφτηκε και μας πρότεινε να δούμε και κάνα πνευμονολόγο. Τον είδε πνευμονολόγος στον Πύργο και μας έδωσε αγωγή αλλά πήγαμε και σε παιδοπνευμονολόγο στο πανεπιστημιακό της Πάτρας και συνεχίσαμε με τις δικές του οδηγίες. Ε, μετά απ' αυτά είπαμε να πάμε σε ιδιώτη. Κι ο καλύτερος παιδίατρος του Πύργου μας είπαν πως ήταν ο κύριος Τ. Έτσι τηλεφωνήσαμε σ' αυτόν Κυριακή πρωί. Μας έδωσε ραντεβού κατά τις 10. Να σημειώσω πως το νοσοκομείο του Πύργου δεν είχε παιδιατρικό τμήμα.
Πάμε στο ιατρείο και παρόλο που θεωρητικά ήταν κλειστά (Κυριακή είπαμε) περιμέναμε στη σειρά. Τρία τέσσερα παιδάκια. Έρχεται η σειρά μας, μπαίνουμε μέσα. Του λέω την ιστορία. Του βάζει θερμόμετρο. 37,5. Το Ντεπόν είχε δράσει. Ο γιατρός δεν το δέχεται. Μας λέει πως αποκλείεται να έκανε δουλειά ένα κουταλάκι σε τόσα κιλά. Και δεν πιστεύει πως είχε τόσο πυρετό. Και μας λέει ιστορίες πως στην Ολυμπία είναι κάτι Γερμανίδες που αν δεν πάει 39 δεν πάνε στο γιατρό γιατί από κει πάνω είναι πυρετός. Ενώ εμείς πάμε με το παραμικρό. Εγώ του λέω πως από 38,5 αρχίζω ν' ανησυχώ αλλά εν πάση περιπτώσει το 39,3 είναι πάνω κι απ' τα δύο. Αποκλείεται λέει αλλά μας γράφει ένα ακόμα αντιπυρετικό σιρόπι να το δίνουμε εναλλάξ με το Ντεπόν. Κι επειδή του είπαμε και για τον εμετό, γράφει κι ένα αντιεμετικό σιρόπι. Α! και αν την επόμενη μέρα είχε ακόμα πυρετό να κάναμε τίποτα μικροβιολογικές.
Πάμε στο σπίτι. Έχει διακοπή ρεύματος. Ο Δημήτρης με πυρετό ν' ανεβαίνει, να παίρνει σιρόπι και αν το κρατήσει να του κατεβαίνει. Αν το βγάλει να ψήνεται. Κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται το ρεύμα και πέφτουμε κι οι δυο με τα μούτρα στους υπολογιστές. Να διαβάσουμε, να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα. Κατά τις εννιάμισι το βράδυ λέμε να πάνε τα παιδιά για ύπνο και το αναθέτουμε στη μάνα μου που ήταν στο σπίτι ακόμα. Τους δίνει το γάλα και μου λέει να κάνω κάτι με τον Δημήτρη που ψήνεται στον πυρετό. Θερμόμετρο, 39,5. Να ξαναπάρουμε το γιατρό μπας κι έχει καμιά συμβουλή να μας πει, γιατί τώρα πια ό,τι έπινε το έβγαζε.
Ο γιατρός τώρα μας τα γύρισε. Του μίλησε η Μαρία και της λέει πρώτα γιατί δεν του βάζαμε υπόθετα (αυτός δεν είχε γράψει τα σιρόπια; τι να πω) και πως δεν είμαστε σωστοί γονείς αφού το παιδί μας ψήνεται στον πυρετό και δεν κάνουμε τίποτα. Και πως αν ήταν δικό του παιδί θα το είχε ήδη πάει στην Πάτρα, στο νοσοκομείο. Μου τα μεταφέρει η Μαρία οπότε η απόφαση βγαίνει άμεσα. Φεύγουμε για Πάτρα. Ξαναπαίρνουμε το γιατρό να μας πει ποιο νοσοκομείο εφημερεύει, ετοιμάζουμε μια τσάντα με κάτι ρούχα παίρνουμε κι ένα μπιμπερό με νερό να του δίνουμε γιατί ήταν στεγνός, ειδοποιούμε και τον Αντρέα πως θα πάει κάποιος αργά τη νύχτα να κοιμηθεί εκεί (έτσι σκεφτόμασταν) και δρόμο για την Πάτρα. Στις έντεκα ήμασταν εκεί, είχα κάνει λιγότερο από μια ώρα μέχρι το νοσοκομείο (που έψαχνα και πού ήταν γιατί δεν το ήξερα) ενώ τις μέρες που πήγαινα στο ΠΕΚ ήθελα μια και τέταρτο στα σίγουρα.
Σ' όλο το δρόμο η Δημήτρης ήταν ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα. Η Μαρία συνοδηγός, γύριζε κάθε λίγο και τούδινε μια γουλιά νερό με το μπιμπερό και το τράβαγε. Αποτέλεσμα, μέχρι να πάμε είχε πιει σχεδόν ένα ποτήρι νερό. Απ' την άλλη ο γιατρός πρέπει να τρόμαξε μήπως υπάρξει καμιά άσχημη εξέλιξη κι έτσι είχε πάρει τηλέφωνο στο νοσοκομείο, είχε ενημερώσει για το τι είδε και τι φοβόταν (μηνιγγίτιδα) κι έτσι στο νοσοκομείο μας περίμεναν. Με το που φτάσαμε μας είδαν και έκαναν εισαγωγή. Πάμε για εξετάσεις στα ενδότερα. Τον εξετάσει ο άλλος και λέει πως θα του κάνει παρακέντηση ενώ παραγγέλνει και γενικές αίματος. Φοβόμαστε για παρενέργειες αλλά μας καθησυχάζει αφενός, δεν το διαπραγματεύεται αφετέρου. Γίνεται η παρακέντηση, πάει σ' ένα κρεβάτι με ορό γιατί είναι αφυδατωμένος (και είχε πιει και τόσο νερό στο δρόμο) και περιμένουμε στο διάδρομο.
Κάποια στιγμή ακούμε μια συνομιλία μεταξύ γιατρών: "Με 32 χιλιάδες λευκά, πνευμονία καραμπινάτη, εγώ το υπογράφω". Μετά από λίγο περνάει από μπροστά μας η μικροβιολόγος. "Α, για σας έλεγα. Μην ανησυχείτε. Δεν είναι τίποτα. Πνευμονία είναι"! Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αλλά ο γιατρός που μας έρχεται μας λέει πως μπροστά στην μηνιγγίτιδα η πνευμονία δεν είναι τίποτα και αντιμετωπίζεται εύκολα. Του κάνουνε και μια ακτινογραφία και το επιβεβαιώνει. Αποφασίζουμε να μείνει η Μαρία μαζί του κι εγώ αντί να πάω στον Αντρέα λέω να γυρίσω σπίτι, στον Πύργο.
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής, Στο δρόμο, μετά την Αμαλιάδα κουτουλάω. Ανοίγω τα παράθυρα να ξυπνήσω (κι είναι τέλος Οκτώβρη). Φτάνω στο δρόμο για το σπίτι. Ένα φως στην τουαλέτα αναμμένο. Ανεβαίνω. Η Ειρήνη μόλις έκανε εμετό. Ωχ.
Συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.